Kilka miesięcy temu - w zamierzchłych, prepandemicznych czasach - debiutancki, niespełna piętnastominutowy album Jadu zdobył rodzimą scenę punkową szturmem. Obserwowałem to zjawisko z boku i dopiero po otrzymaniu od kolegi miniaturowej wielkości eseju argumentującego, dlaczego Jad powinien mi podejść, dałem zespołowi szansę. Okazało się, że rekomendacja była bardziej niż słuszna - Jad to jedna z najlepszych rzeczy, jakie przytrafiły się polskiemu punkowi w ostatnich latach.