Pełen emocji, niekiedy wręcz desperacki głos, pojedyncze dźwięki wystukiwane na klawiaturze fortepianu albo wyszarpywane ze strun gitary, delikatne uderzenia w talerze i werbel, długo wybrzmiewające akordy syntezatora - London Grammar operuje ściśle określonym zakresem środków wyrazu i chociaż wykonanie zawsze stało na wysokim poziomie, trudno było nie odnieść wrażenia, że to jeden z tych zespołów, które nieustannie odgrywają ten sam utwór. Aż do teraz.