Nie płakałem po strąceniu rocka z tronu, choć był taki czas, kiedy ta muzyka - i większość jej odmian - znaczyła dla mnie wszystko. Robiło się nudno, robiło się wtórnie, a po Marilyn Manson nikt już nie potrafił wywołać równie intensywnych wrażeń. Rock nie umarł, ale ustąpił miejsca, a wraz z całym tym szpanerskim, hedonistycznym rapem na światło dzienne wypłynęły znacznie ciekawsze projekty. Chociażby Koza.