Starość potrafi być potworna. Potrafi przemienić człowieka niemalże w przedmiot, którym - czy to mu się podoba, czy nie - w końcu zaczyna zarządzać ktoś inny. Ktoś organizuje czas, ktoś planuje dietę, ktoś wyznaczać miejsca, w których wolno przebywać. Wszystko dla dobra niedomagającego staruszka, wszystko całkowicie uzasadnione z perspektywy niestarego człowieka, ale jak poradzić sobie z tym ubezwłasnowolnieniem? Jak poradzić sobie ze zdradą coraz bardziej niedołężnego ciała, w którym wciąż tli się spragniony życia umysł?